Estus longa tago por mi kiam mi venis al Vieno je la 5a de oktobron. Malgraŭ tion, kun simpla kaj sufiĉa angla, mi atingita ke la aŭtistoj lasis min en Bratislavo, ekde mi volis profiti de la okazo por koni Slovakion. Kun granda pezo en mian dorson, mi transiris la historian centron de la urbo, vizitanta la Kastelo de la urbo, la Palaco Grasalkovicov kaj egale trovanta, en la kapitalo centro aŭ " Hlavné námestie " unu el la plej turismaj lokoj, restoracio de meksika manĝaĵo, kiu havis inter aliaj subtasoj " Bifsteko teksaso, tradicia meksika ĉefmanĝo". Mi rimarkis ke mia natallando estis tute distordita de la realaĵon, kvankam mi ne haltas pensi ke verŝajne meksikianoj ankaŭ faras sama aferon kun aliaj kulturoj.
Mi revenis al Vieno vespere, provis eltrovi la domon de Kata, la aŭstra esperantistino kiun donis min loĝejon danke al Pasporta servo. Mi venis al la certa konstruaĵo, sed mi pensis ke por eniri mi bezonis uzi citofonon. Ne ricevanta Kata-a respondo, mi atendis momenton ĝis loĝanto eliris por eniri min. Intra tien, mi venis ĉe la rando de la ĉambron, kiu estis sola kaj fermita. Estis jam malfrue kaj la krepuskon venis; do mi pensis verŝajne mi povus iri fore kaj serĉi Interreta cafejo, por vidi se ĉu alia kontakto en Vieno ankoraŭ povus doni min azilon.
Mi pensis tion dum longa tempo, sufiĉe por ke la nokto falis kaj la komercejxojn fermis. La nura demando estis ke se mi elirus el la konstruaĵo mis riskantgxus ne eniri denove. Mi pensis ke verŝajne mi povus dormi en la ŝtuparo aŭ koridoroj tien. Mi alteniĝis al la ideo de ne eliri, sed ne nur estis dormado nur kio mi bezonis, ĉar iri al la banĉambro, manĝi kaj trinkanta ankaux mi bezonis.
La horoj pasis kaj mi decidis riskiĝi, pensante verŝajne mi povus trovi ŝancon. Mi faris ĝin kaj mi iris al interretejo, kie por kelkaj cendoj de Eŭro mi akirita du minutoj de navigiloj. Ĉio estis senutila kaj mi trovis nenion en mia retpoŝto. Vidanta ke la momentos povus esti pli malbone, mi revenis al la konstruaĵo kaj atendis iuj alia loĝanto denove eniri. Mi devis atendi
Kata pardonpetis, argumentante ke ŝi forgesis mian horon de alveno kaj ŝi diris min ke ŝia domo estis disponebla por min. Mi nur petis akvon kaj mi devis trinki
Mi banis min kaj ekdormiĝis. La sekva tago Kata iris labori tial mi foriris al la urbon, precipe por esplori la historia centro. Ankaŭ mi vizitis la busostacion por aĉeti mia sekva biletoj, kaj preskaŭ mi akirantis perdita en la urbo dum la provo. Kiam Kata eltrovis tion, ŝi riproĉitis min dirantan ke mi devus uzi la publikajn transportilojn kaj ne piediri ĉar tion estis "kiel 20 kilometroj"; malgraŭ tion, mi sciis ke tio ne estis vera, ĉar estis kiel
La sekva tago mi vizitis du muzeoj: unu estis la esperanta muzeo, la nura muzeo en la mondo dediĉinata al la lingvon kiu permesis min koni personoj kaj vojaĝi tra la mondo; aliflanke, finfine la Freud muzeo, la mita loko de konsulto de la fama doktoro. Mi pensis ankaŭ viziti trian muzeon, tiu de etnologio, kie estas la Moctezumo-a plumon, sed bendaŭrinde, pro reformanta laborojn estis fermita.
Oktobron la 9
a estis la fina tago en Vieno. Mi faris fina travojaĝo en la urbo. Vespere, mi diris adiaŭ al Kata kaj ankaŭ al kroata amikino ke vizitis ŝin. Mi faris mian vojaĝon de
La sekva tago, la momento de eniri estis avertita al mi pro bela ĉeĥa akceptistino. Mi prenis mian aĵon kaj mi esploris la urbon. Mi transiris la Vultavo, la Karla Ponto, la Turo Petrino, kaj tiel plu. Tamen por mia malbonŝanco, la muzeo Kafka estis jam fermitan kiam mi aliris tien. Mi atendis ĝis noktiĝis desupre en la historia centro por iri al busostacio, transiranta por mallumaj vojetoj trans la urbo. Mi ne volis havi adrenalinon veni al mi, sed mi ne povus eviti transiranti tien ĉar estis la nura maniero por alveni. Malgraŭ tion, mi alvenis al mia celloko sendifekta.
