Crónicas del microbus: expectativas

Dentro de los múltiples momentos que podemos encontrar durante un viaje en el transporte público de la Ciudad de México, especialmente los microbuses y camiones, o bien, “peseros”, es cuando se llena de gente, tanta que llega hasta el estribo, arriesgando sus vidas con tal de no perder tiempo esperando uno vacío, que a veces puede tardar horas en pasar.

El chofer o su ayudante, no satisfechos en cómo están distribuidos los pasajeros, les gritan “recórranse” a pesar de que tal cosa es casi imposible. Pueden seguir así hasta que alguien se decida a gritarles que ya no se puede. Por otra parte, hay momentos en los que efectivamente todavía se puede recorrer, pero algunas personas deciden no hacerlo. Por ejemplo, esto sucede cuando vienen con alguien que está sentado, pero otras veces no es el caso. 

En ciertos momentos, se recorren hasta la puerta de salida, como si fueran a bajar, pero no lo hacen, especialmente los jóvenes. Tal comportamiento ha orillado a cuestionamientos absurdos de gente que quiere bajar y que pregunta a personas que se han parado de sus asientos y se han movido hacia la puerta de salida “¿va a bajar?”, como si su comportamiento no fuera suficiente para expresarlo.

Hay quienes también se colocan estratégicamente cerca de la puerta de salida, curiosamente parados y no sentados aunque hubiese lugar disponible, esperanto bajar pronto, si bien su próxima parada sea en media hora o más. Esto sucede sobre todo con quienes no están familiarizados con la ruta y de hecho llegan a bajarse mucho antes de llegar a su destino, yo diría que en promedio entre unos 100 hasta 500 metros antes.

Pero también está la gente que se sienta para bajarse unas escasas dos o tres cuadras después, incluso en los asientos de la ventana que requieren de que el pasajero de a lado se levante y estorbe momentáneamente a los parados para dejar pasar. A menudo se trata de señoras de 40 años en adelante, y sí, he notado que sí conocen la ruta, pero aún así prefieren descansar unos instantes a consta de irrumpir el orden de movilidad interna de pasajeros.

El espacio-tiempo es quizá el recurso más valioso dentro del transporte, no sólo por fuera.

Mian vojaĝon tra Eŭropo: Munkeno, Liono kaj Amsterdamo

Datoj: 11/10/2008 ĝis 17/10/2008

Mi alvenis dum la tago de la 11° oktobron al Munkeno el Germanio. Miaj kontaktoj de Pasporta Servo estis Chistoph kaj Akiko Noss, paro de germana kaj japana esperantistoj, respektive. Mi faris la tipan prezentadon ke estis kutimiganta ekde mi vojaĝas eksterlande, do mi unue demandas " kion vi scias pri Meksiko? " kaj sekve presenti la legendo de la nacia ŝildo, la Popocatépetl kaj Iztacíhuatl, la aktuala politiko, ktp. Tiu tagon mi faris travojaĝo en la urbo, unue por la bileto de kamiono.

Preskaŭ perdita, min alvenis al ĝardeno kie mi trovis ion nekutima por mi. Mi vidis grupon de ebriaj maljunuloj ludante ŝako de granda skalo. Kiam vidanta la ludo mi komunikiĝi en angla kaj iomete de germana, ĝis unu el ili, la pli juna demandis al mi " kie vi venas? ", min respondis "de Meksiko" kompreneble, tiel tiam mi auskultis unu el la plej strangaj aferoj de mia vivo de la buŝo de la viro: "kaj kio lingvo parolas tien, la ĉina? "

Klariganta la demandon pri Hispana, alia viro diris al mi provi ludi. Mi akceptis la inviton, sed post sensukcesa ludo, mi volis reveni kun la paro de esperantistoj, ne antaŭ ricevi longan predikon de la maljunulo, kiun mi komprenis ne kun vortoj sed kun liaj esprimoj, komprenante ke ili estis dankema pro mia partopreno. Bone, almenaŭ mi pensas tion. Ĝuste en la sama nokto, mi vidis Futurama-a filmon kun la gastigantoj. La sekvonta tagon, mi transiris la urbon kun ilin, ĝis alveni al Nymphenburg-a Palaco, kaj poste ni fendis vojojn kaj mi decidis iri fore al la arto galerio.

La sekva tago mi diris adiaŭ al la paro kaj mi faris finan travojaĝon en la urbo, precipe elspezado bona momento de la tago en la Angla Ĝardeno. Jam en la krepusko, mi prenis la kamionon daŭrita kun la sekva celloko: Liono el Francio. Ĉiaokaze, mi haltis en Stutgarto por ŝanĝi aŭtobuson. Dum tio momento, mi ekparolis en Franca kun alĝeriano kiun ankaŭ vojaĝis al la sama urbo. Kiam mi diris al li ke mi estis meksikano, la alĝeriano diris al mi "Meksiko, klare, mi konas tien, estas en Ameriko (Usono), jes, Kalifornio, Teksaso, tre agrabla". Mi rimarkis ke la viro ne havis iu historia - geografia kono de mia lando; sed certe, tion komencis esti konstanta.

Kiam mi alvenis al Liono dum la 14a de Oktobro, la alĝeriano donis al mi direktoj kaj mi alvenis al mia celloko, kvadrata kie mi atendis Tifen, mia esperantista kontakto tien. Li estis malsams al la kontaktoj ne nur de Francio, sed de Eŭropo. Li estis knabo pli senĝena, feliĉa kaj kontentiga, malgraŭ havi modesta vivo. Egale, estis pli edukita en Latinamerika aferoj. Tage mi volis transiri la urbon, por koni la historian centron, la Plazo de Terreaŭ, Fouviere kaj tiel plu.

Mi decidis reveni al Pragon, por provi viziti denove la urbo kie mi ne povus eniri preskaŭ al iu loko. Estis longa vizito, sed nur mi povis uzi la vespero por foriri al la urbo, mi rimarkis ke mi ne planis tion tiel bone, do dum nokto mi ŝanĝis mia celloko, nuntempe al Ámsterdamo. Dum la vojaĝon, mi kontis turkanano kiun estis iranta al Nurembergo, kun kiu mi komunikis en la angla kaj germana. Li ŝajnis pli kultura persono por mia surprizo ekde almenaŭ li povus percepti la fakton, ke en Latinamerikoa estas varioj de la hispana lingvo.

Malgraŭ tio, ne estis la unua fojo me mi estis en Ámsterdamo, falte estis la skalo de la aviadilo kie mi venis al Eŭropo. Tuje sur mia alveno, mi rezervis mian bileton de reveno kaj estis agrabla surprizo aŭskulti ke la manaĝero parolis hispane, almenaŭ hispana de Hispanio, sed estis agrable aŭskulti mian denaskan lingvon almenaŭ dum kelka tempo kiam neatendita.

Mi faris travojaĝon ĝis la fervoja stacio kaj la eklezio de Sankta Nikolas. Mi rimarkis preskaŭ malsaman mondon, kun marihuana butikoj kaj bicikloj ĉien. Mi preskaŭ perdis min inter la senfineco de kanaloj. Nur kelkaj horoj pasis en Ámsterdamo, sed ilin resumis la laciĝon de longaj tagoj de piediri. Al mia reveno en Parizo, la loko kie mi ekforiris, min provis eniri la metrostacio senpage, sed mi ne sukcesis. Mi alvenis al mia loko kaj mi dormis la tutan nokton.

La sekva tago, mi nur rimarkis ke mi forgesis iuj dokumentoj en la aŭtobuso. Estis domaĝo, kaj longa vizito al la stacio estis senutila. Sep post sep tagoj, Je la 25a oktobron, mi ricevis poŝton. La letero ŝajnis granda kaj kiam mi malfermis gixn miaj dokumentoj eliris. Svisanino trovis la dokumentojn en Ĝenevo. Tiela detalo estis kvazaŭa kiu mi simple ne estas kutimita.